Ανακατασκευή παλαιάς λύρας. (Φωτογραφίες, βίντεο)

Αυτή η λύρα είναι το πρώτο μουσικό όργανο που είδα στη ζωή μου. Την θυμάμαι σαν τώρα να κρέμεται στον τοίχο στο σπίτι που έμεναν οι γονείς μου στο Ντύσσελντορφ. 
Την έχει φτιάξει ο πατέρας μου κατά την στρατιωτική του θητεία το μακρινό 1956. Κατασκευασμένη από κοκκίμελο που όπως ορίζει η παράδοση, που θέλει να είναι το καλύτερο ξύλο για την κατασκευή της λύρας μας, για λόγους μάλλον που είχαν να κάνουν με τα δεδομένα της εποχής που ήρθαν οι παππούδες μας από τον Πόντο. 
Έχει ιδιαίτερη κατασκευή αφού είναι κομματιαστή και όλα τα κομμάτια της ενώνονται κουμπωτά, αν δεν κάνω λάθος στην ορολογία του ξύλου λέγεται "σύνδεση με δόντια".
Πέρα από το γεγονός ότι πλέον είναι 58 ετών, πέρα από το ότι είναι από κοκκίμελο, πέρα από την ιδιαίτερη σύνδεση των μερών της, αυτό που δίνει μεγάλη συναισθηματική αξία στην λύρα αυτή είναι ότι τα πλαϊνα και η πλάτη της είναι σαν στρατιωτική ταυτότητα! 
Χαραγμένο στο κοκκίμελο και ένθετα με ξύλο ελάτου, έχει γράμματα που γράφουν:


                                            ΔΑΜΙΑΝΙΔΗΣ 607 Τ.Π.(Πλαϊνό αριστ.)
                                            ΣΤΡ.ΙΩΑΝΝΗΣ (Πλαϊνό δεξί)
                                            2ος ΛΟΧΟΣ Σ.Τ.Γ. και
                                            920 Α! 4-7-56 (Πλάτη)

Η λύρα αυτή φτιάχτηκε στο Κιλκίς ταξίδεψε στην Γερμανία, εκεί είχε ένα ατύχημα όταν

επισκέφθηκε το σπίτι ένας τεχνικός του αερίου, ο οποίος έσκυψε πίσω από το θερμαντικό σώμα και όπως σηκώθηκε παρέσυρε την λύρα που έπεσε κάτω και έσπασε το καπάκι και ένα κομμάτι από το κεφάλι. Αυτό συνέβει το 1972. Μετά τον "επαναπατρισμό" της, μπήκε σε ντουλάπια, αποθήκες, άλλαξε ορόφους, με όλη αυτή την ταλαιπωρία και τον καιρό άρχισαν να ξεκολλάνε τα κομμάτια της και ευτυχώς δεν χάθηκε.

Για ένα παράξενο λόγο ο πατέρας μου δεν ξεκινούσε να την επαναφέρει ενώ όταν ξεκινάει να φτιάξει μιά λύρα δεν σταματάει έως να τις βάλει χορδές και να την δοκιμάσει για τον ήχο της. 
Από καιρό σκεφτόμουν να την πιάσω, όμως με σταματούσε το γεγονός ότι έλειπαν κομμάτια. Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα της. 

Τα κομμάτια της λύρας.

Πρώτα ξεκόλλησα με μεγάλη προσοχή όλα τα κομμάτια εκτός από το σαγόνι που ένωνε τα δύο πλαϊνά. Ήταν κολλημένα με ψαρόκολλα εξ αρχής η οποία μετά την θραύση της λύρας είχε ξεκολλήσει εκτός από μερικά σημεία τα οποία δεν με δυσκόλεψαν, όμως το κούμπωμα των ξύλων  κρατούσε τα ξύλα μεταξύ τους δυνατά. 

Στο κεφάλι, αφού το ισιάξαμε  κολλήθηκε κομμάτι από άλλο ξύλο, έγινε το σκάλισμα που υπήρχε στο παλιό κομμάτι και χρωματίστηκε για να ταιριάζει το δυνατόν με το υπόλοιπο χρώμα.    

Το κεφάλι σαν παλιό πάλι.

Συμπληρώθηκαν κάποια από τα γράμματα που είχαν ξεκολλήσει και χαθεί από ξύλο ελάτου.

Μετά συμπληρώθηκε ένα κομμάτι που έλειπε μεταξύ του σαγονιού και της πλάτης, με μικρά φύλλα ξύλου ώστε να δοθεί και η καμπύλη που έχει το σαγόνι.

Στη συνέχεια μπήκε νέο καπάκι.

Ο πρωτοκατασκευαστής της, ελέγχει την διαδικασία.

Μπήκε νέα γλώσσα ελαφρώς "μοντέρνα" γιατί η παλιά δεν σώθηκε ολόκληρη, επεξεργάστηκε, τρίφτηκε και έπεσε βερνίκι μέτριας γυαλάδας.

Έτσι μετά από 42 χρόνια από τότε που έσπασε και σίγησε, ξανά κελάηδησε. Ήθελα να την φτιάξω για να την έχω σαν κειμήλιο, όταν μπήκαν οι χορδές επάνω όμως ο ήχος που έχει μας άφησε...άφωνους! Βέβαια μιλάμε για ξύλο 58 ετών.

 Την έχουν παίξει αρκετοί λυράρηδες και όλοι μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για τις ηχητικές αποδόσεις της.

Παρακάτω ακολουθεί το βίντεο με την λύρα "εν δράση" ξανά μετά από 42 χρόνια!